آزمون نگرش فرزند نسبت به مادر یکی از ابزارهای روان‌سنجی مهم در حوزه روان‌شناسی خانواده و روابط والد فرزند است که به بررسی نوع نگرش، احساسات و برداشت‌های ذهنی کودک یا نوجوان نسبت به مادر می‌پردازد. این آزمون میزان محبت، اعتماد، درک متقابل، وابستگی عاطفی، احترام و حتی تعارض‌های نهفته در رابطه را مورد سنجش قرار می‌دهد.
این ابزار نخستین بار با هدف شناخت عمیق‌تر از ساختار عاطفی خانواده و تحلیل سبک‌های فرزندپروری طراحی شد. روان‌شناسان خانواده از این آزمون برای ارزیابی سلامت هیجانی و کیفیت رابطه عاطفی میان مادر و فرزند استفاده می‌کنند. نتایج آزمون می‌تواند در جلسات مشاوره خانوادگی، روان‌درمانی فردی یا تحلیل مشکلات رفتاری و تحصیلی فرزندان نقش تعیین‌کننده‌ای داشته باشد.
کاربردهای این آزمون بسیار گسترده است؛ از جمله در مشاوره‌های پیش از ازدواج (برای بررسی نگرش فرد به والدین)، مراکز مشاوره تحصیلی و تربیتی مدارس، و حتی تحقیقات دانشگاهی در حوزه روان‌شناسی رشد و تربیت. یکی از مزایای مهم این آزمون، امکان شناسایی ناهماهنگی‌های عاطفی یا احساسات سرکوب‌شده نسبت به مادر است که معمولا در گفت‌وگوهای روزمره بروز نمی‌کنند.
اهمیت آزمون نگرش فرزند نسبت به مادر در این است که با آشکار کردن نوع رابطه عاطفی، امکان مداخله مؤثر برای بهبود ارتباط، افزایش درک متقابل و کاهش تعارض‌های خانوادگی فراهم می‌شود. نتایج این آزمون می‌تواند پایه‌ای برای برنامه‌های آموزشی والدین، مشاوره‌های تربیتی و حتی رشد شخصی فرزندان در جهت پذیرش و بیان صحیح احساسات باشد. در نهایت، این آزمون به‌عنوان ابزاری علمی، دقیق و کاربردی، به والدین و مشاوران کمک میکند تا رابطه مادر و فرزند را در مسیر محبت، احترام و صمیمیت بیشتر هدایت کنند.
